Enkele weetjes van Lissabon

Mijn Lissabon tijd zit er bijna op, dus tijd voor een paar weetjes van ginder:

Een leuke hier is: Voor voetgangers zijn de verkeerslichten bedoeld als suggestie, kijk gewoon wat extra uit als het rood is.  Auto's stoppen zelfs geduldig moest je, zelfs door het rood, overwandelen.  Maak je ook niet druk als er een politieagent vlakbij is, gewoon oversteken...
Nieuw voor mij: steek je boekje met bankrekeninguitreksels in de automaat, en krijg geld uit de muur, hieronder een filmpje van hoe Johan dat fikst (of althans een poging)

Leuke plekjes daar: Crew Hassan, een bezoek meer dan waard, tof ingericht, de talloze superkleine restaurantjes in Mouraria, en de cafeetjes in Alfama.

Verder ben ik hier nog een paar Belgen tegengekomen, waarvan Leen wel het meeste indruk heeft gemaakt met haar manier om lifters te pesten:  Stoppen, die lifters hun rugzakken laten pakken en beginnen lopen, en dan lekker doorrijden.  Dat is toch minstens even erg als vliegen hun vleugels uittrekken en kijken hoe ver ze dan nog springen...

Geweldig festivalleke gedaan:  Een performance gedaan als Balgian Magicians, genoten van Gogol Bordello, en feesten tot 7 u 's morgens!!!

Het gevolg van de oververmoeidheid heeft wel tot een zak dagje geleid. Met overgeven en al.

Om de week af te sluiten heb ik hier wat taken uitgevoerd die in het huis van de Johan al lang op de wachtlijst stonden, zoals: WCspoeler fiksen, TL-lamp in de gang ophangen, en het waskot van duiven gevrijwaard houden met kiekengaas.

Morgen naar Porto?  't Is te hopen dat ik er geraak, en dat ik vroeg weg geraak, want het is intussen echt broeierig warm hier, zelfs 's nachts.

Allez, dat was het dan voor even.

Ciao

Ik ben aangekomen in Lissabon

Allez,

Ik ben aangekomen in Lissabon bij de Johan, en intussen is de eerste maand verlof al bijna voorbij, hoog tijd voor een eerste update.  De eerste week van de vakantie zat ik nog in Antwerpen en omstreken, en als we dat uitstapje naar de Ardennen ook nog snel tot Antwerpen rekenen en dan heb ik niet eens gelogen ;-). Alle tijd van de wereld om de toch niet zo uitgebreide valies te pakken en nog een lijstje must-do's en wanna-do's af te werken.  Ik vind er maar niks aan, dat inpakken, zeker als je met een lichte bepakking op reis wil.  Dat en dat en dat en dit zeker ook nog...  Lap, dat past allemaal niet in die veel te kleine rugzak.  Ik ben niet van grootte van rugzak veranderd (een belofte aan mezelf), maar heb dus wel moeten schrappen in het meeneemlijstje.

Alvast bedankt voor de gekregen boekentips: Voorlopige leeslectuur:  "The boy in the striped pyjamas" van John Boyne, en "Demian" van Hermann Hesse.  Ik heb ze op weg naar Lissabon al beide uitgelezen, ik ga hier dus eens op zoek gaan naar een boekenwinkel.  Verder met de "Rough Guide to Europe" en een Michelin kaart van Europa moet ik daarmee dan nog verder geraken.

Maar bon, tegen vrijdagavond 6 juli alles ingepakt, kamer iets of wat opgeruimd, en dan nog gauw naar 't stad voor een leste pintje veur a'k vertrek.  Dat was dan toch nog een heel leuke afsluiter van een week die in het teken stond van iets wat ik niet graag deed, inpakken dus.  
 
Dan vanaf zaterdagavond back home in ons werkkamp.  Doel: een huiske uitkuisen om een moestuintje in te maken voor als mijn ouders hier volgend jaar gaan wonen en hun eigen groentjes willen telen, en het puin uit de weg ruimen dat in de straatjes ligt die naar dat huisje leiden.  Eigenlijk kwam het een beetje neer op 'problemen verplaatsen'.  Je schupt puin (van ingevallen muren weetjewel) uit de huisjes en straatjes de kruiwagen in en stort die enkele meters bergafwaarts weer uit.  Dat schep je dan enkele jaren later (maar bon, da's niks om ons nu al zorgen over te maken ;-) ) weer in een kruiwagen om dan nog eens enkele meters verder te leggen.  Een beetje archeologisch werk om die originele keienweggetjes leeg te scheppen en proper te borstelen.

Dan uiteindelijk laatste vrijdag op weg naar Lissabon.  Het begon goed, dat liften, ik had nog niet eens mijn plooifietsje volledig ingepakt en de eerste auto kwam er al aan gereden.  Bon, toch al effe die duim testen, en direct een voltreffer.  De eerste 20 km was dus makkelijk.  De rest van de rit ging met wisselende wachttijden van 5 minuten tot over een uur.  Na die eerste dag in de buurt van Perpignan aangekomen en me (stikkapot om half acht 's avonds) een slaapplaats gezocht.
2 opties: een camping van 16,5 euro, of een droge gracht iets uit het dorp.  De gracht dus, tussen de hoge bamboestengels was ik nog goed beschut van de wind die stevig waaide.

De volgende dag aan de oprit van de Route du Soleil: 2 uur tevergeefs wachten op iemand om me mee te nemen.  Ik zag ok dat er al file stond richting Spanje, dus ben ik maar op de route Nationale richting Perpignan gaan staan.  Daar had ik niet veel later prijs met een lift die me tot net over de Spaanse grens bracht.  De weg die zij nam was een short-cut richting Zaragoza en Madrid, zonder over de Autosnelweg richting Costa Brava te moeten.  Okee, dat ging (afgezien van dat twee uur wachten) dan uiteindelijk nog redelijk vlot.  Maar dan Spanje, echt niemand stopt hier, ze maken dan af en toe onnozele gebaren terug, grrrr frustrerend, I tell ya.  Ik stond niet ver van een afvalcontainer, en iemand die uit de andere richting zijn afval daar kwam droppen heeft me dan toch gevraagd of ik het stuk met hem terug wilde rijden. 'tuurlijk, dat was dan al halfweg de eerste grotere stad Seu d'Urgell.  Toen ik daar halfweg was (ik ben zelf nog een paar kilometers verder gereden met mijn fietske naar een beter plek) stond ik op een plaats met een hotelletje-bar-restaurant.  Veilig om te stoppen en mij in te laden dus.  Ik heb er gestaan tot het 10 minuutjes later begon te druppelen, volhouden, dan wat licht regenen, volhouden (rekenend op wat medelijden misschien ;-), tot het echt begon te regenen en ik dus de bar in vluchtte.  Toen ik daar een tiental minuten was kwam er iemand naar mij toe die me had zien staan en ook een lift voorstelde.  Okee, ik dus naar Seu d'Urgell en werd afgezet bij het busstation.  Too easy, maar het regende, en ik had er niet echt meer zin in.  Dus ik op weg naar Lleida, een grotere stad waar zelfs treinen rijden.  

Daar heb ik de volgende ochtend weer twee uur gestaan, verdeeld over de oprit van de autostrade en de route nationale.  Dan had ik er genoeg van, ben naar het station gegaan, en een ticketje naar Madrid gekocht.  Het plan was om op de autostrade op tankstations aan truckers en ander verkeer een lift te gaan vragen, maar als niemand je op die autostrade zet dan kom je natuurlijk ook niet ver.  Er zijn er die op de autostrade beginnen wandelen, maar dat was ik niet echt van plan....

De volgende dag heb ik zelfs geen moeite meer gedaan om te liften.  Ik ben direct naar het kantoortje van de Eurolines bussen gegaan vor een busrit naar Lissabon, en dan had ik nog een dikke halve dag om op mijn gemak door Madrid te kuieren.  Weeral blij met mijn fietsje, want zo kom je sneller overal waar je te voet veel langer over zou doen.  Fijn om door te fietsen, maar je moet het kunnen en durven.  Ik heb mijn training in Antwerpen stad, en al eens door Brussel gesjeesd met de fiets, dus dat kwam hier goed van pas.

Ik ben nu aangekomen bij de Johan, en het helpt wel als je ergens al iemand hebt die de stad al een beetje kent.  Moet je niet liggen lezen waar er eventueel wat interessants is, en je komt op plaatsen die misschien zelfs in de summiere beschrijving van de reisgids niet instaan.  
Behalve ik waren er nog twee meisjes van Antwerpen hier.  Via David zijn die ook bij Johan geraakt.  Onder leiding van onze persoonlijke gids hebben we dan nog eenstuk stad gedaan en 's avonds op een openlucht-etentje beland, gevolgd door een projectie van enkele kort- en animatiefilms.  Geloof het niet, het is hier koud 's avonds, en ik was op het heetste van de dag niet zo slim om al mijn fleece mee te pakken....  Vandaag weet ik al beter.  Dat eten en filmke was eveneens het afscheid van een vriendin van Johan die vrijdag vertrekt om in Griekenland te gaan werken en wonen.  Volgens Johan de mooiste van heel Portugal, en hij kan het weten, want hij woont hier al vijf maanden.

Bon ik ga hier afsluiten, want ik ga sebiet met Annelien en haar vriendin (ja, heel België zit hier) ietske eten in 't stad.

Groetjes en tot de volgende (ik zal het niet zo lang laten duren)

Koen

PS: Binnenkort op mijn blog ook al wat fotootjes