This is the end...

Intussen ben ik al weer meer dan twee maand aan het werk en heb ik nog steeds de belofte niet ingelost om zo rap mogelijk het vervolg/einde van de reis te vertellen.  Hoog tijd om daar iets aan te doen.  Mijn oprechte excuses aan diegenen die er dagelijks tevergeefs hun mailbox voor openden.

We waren gebleven in Roemenië, waar ik met 3 Australiërs naar vertrokken ben om hen in Boekarest direct achter te laten en weer mijn eigen richting in te slaan.  Ik ging de familie van Anghel bezoeken, zij den toerist uithangen in het mooie noorden van Roemenië.  Twee van die Aussies hadden buitenlandse grootouders, Chantelle was van Hongaars-Cypriotische afkomst en Justin Nederlands-Australisch.  En ze hadden onderweg al verteld over hun ervaringen met familiebezoekjes in landen waar ze amper de taal van spraken.  Het kwam er vooral op neer dat het 'communicatie door voedsel' programma uit de kast gehaald wordt.  Oma en opa hebben lekkers gemaakt en als ze iets vragen betekent het meer dan waarschijnlijk 'Lekker?'.  Goed als je zover al geraakt bent, maar dan komt het tricky stuk als je er uiteindelijk nog een dialoog van wil maken, het antwoord.  Dus wat rest is je blijk van appreciatie tonen door te knikken, of zelfs een poging tot een 'ja' in de lokale taal.  Deze kennis ging nog van pas komen...

Eens aangekomen in Constanta, de belangrijkste stad van Constanta aan de Zwarte Zee, moest ik nog 3 kwartiertjes wachten tot Nico mij zou komen ophalen.  Anghel belde me nog op om te vertellen dat ik aan het station moest blijven staan en btw: let op uw spullen, want met al die zigeuners, als toerist daartussen laverend, ben je 't een en ander misschien sneller kwijt dan gewenst.  Nu zag het er daar in het midden van de dag niet echt agressief uit, ik was nog gerust.  Ik ging alvast op zoek naar een Roemeens-Nederlands, Roemeens-Engels of Roemeens-Frans woordenboek.  Het is het laatste geworden.  Ik begon me tijdens de laatste wachtminuten dan maar voor te bereiden door alvast dingen als 'dank u', 'broer', 'adoptie', 'vakantie' en dergelijke op te zoeken en te leren om beleefd te kunnen reageren als mensen me iets geven en om alvast een deel van de antwoorden lastige vragen naast gebarentaal te kunnen ondersteunen met enkele woordjes. 

In Constanta hebben we enkele van de toeristische plekjes bekeken en een reeks familiebezoekjes gedaan.  Nico is muzikant, werkt dus vooral de weekends en had in de week dus wel tijd om met mij rond te rijden.  En overal waar ik kwam kreeg ik eten en drinken en overal waar ik kwam mocht ik beamen dat Anghel ne goeie was (en 't is nog waar ook). Voila, de eerste gestudeerde woordjes kon ik al gebruiken.

Na twee dagen ging ik nog effe terug naar Boekarest, ik moest daar sowieso nog passeren om mijn taxistop in het verre westen van Roemenië te halen.  En dan kon ik in passant ook de Marian eens bezoeken, een ex-collega/Roemeen die intussen ginder zijn boterham verdient.  Vrijdagavond zou hij tijd voor mij hebben, maar dat bleek op het laaste moment niet helemaal goed te lukken.  Mijn trein had een uur vertraging en op Marian zijn werk dreigde een deadline niet te worden gehaald, dus moest hij overwerken.  Base had intussen zijn roaming tarieven in de europese unie drastisch verlaagd (In Luxemburg of Roemenië gebeld worden kost even veel ...), dus effe gsm'en kon er wel effe af om verder af te spreken.  Nico had me op het hart gedrukt om er zeker voor te zorgen dat ik zou worden opgehaald, Boekarest is een gevaarlijke stad, etc... blablabla. 

Een uurtje later zou Marian me vinden aan het station.  Bon, in tussentijd was het ook al voorbij middag en mijn maag voelde zich intussen een beetje gepasseerd.  Ik duik een supermarktje in voor wat pistoleetjes en wat sneetjes kaas.  En vlak tegenover het station was een parkje, er liep wat volk en de zon scheen, dus ik knal me daar op een bankje om die pistoleetjes op te eten.  Dan krijg ik plots de overburen bankjeszitters in het oog, gasten van een jaar of tien, twaalf, met een papieren zakske waaruit ze inhaleerden.  Het leek niet dat deze jongens last hadden van een hyperventilatie-aanval, dus gok ik op lijmsnuivers.  Bon soit, dat was dan effe mijn 'welcome in Romania', maar voor de rest was er geen reden om in allerijl een andere plek te gaan zoeken.  Ik eet een deel van mijn eten op, had er een paar broodjes te veel gekocht en toen ik verder in de reisgids las kwam effe later een van die stakkers mij om een broodje vragen, of eerder wijzen.  Bwa ja, zolang ze geen geld vragen, en ik geef hem mijn broodje, en effe later ook nog een snee kaas voor daarbij, duidelijk makend dat hij daar wel mee ging moeten doen.

Okee, het naderde 14 uur, en mijn date met Marian kwam eraan.  Hij pikte me op de afgesproken plaats op en zette me af waar ik hem 's avonds zou gaan tegenkomen.  Okee, baf, hier sta ik dan, en krijg bij wijze van afscheid een derde waarschuwing mee om goed op mijn spullen te letten.  Pfff, ik heb het er precies een beetje mee gehad, nu kreeg ik het zo precies zonder echte reden wel effe benauwd.  Sta je daar in the middle of 'een land vol bandieten' als je het zo hoort.  Ik pleur mij nog eens op een bankje en overpeins een beetje wat ik dan verder in Boekarest kan doen om mij tot 8 à 9 uur 's avonds bezig te houden. 

Ik neem de metro tot Plaza Victoria waar ik eerst op zoek ga naar een beter stadsplattegrond en gewoon een beetje rondlaveer om me een beetje te kunnen oriënteren.  Daarna een bezoekje aan een natuurmuseum van opgezette beestjes van allerlei slag.  Je vindt er de meest monsterlijke dieren naast de mooiste vlinders, ongelooflijk. 

Eens daarbuiten wandel ik naar het station om alvast een ticketje te kopen voor de nachttrein die ik de daaropvolgende nacht moet nemen.  Het lukt me niet, de lieve schat achter de balie, speciaal voor nachttreinen, toch eerder internationaal me dunkt, spreekt geen Engels en ik krijg haar niet wijsgemaakt dat ik de trein van de volgende dag wil om tot Timisoara te reizen.  Okee, ik zal morgen wel terugkomen en mijn uitleg alvast in een notaboekje voorbereiden.  En op weg naar buiten zie ik Justin en Jacinta vlak voor het station staan. 
Zij waren woensdag met Chantelle noordwaarts getrokken om effe Brasov te bezoeken en daarna terug te keren om verder te reizen naar Bulgarije.  Chantelle ging nog voort door Roemenië en was in Transsylvanië gebleven.  Bij deze had ik dus mijn middel tegen verveling van de avond gevonden, want de meeting met Marian was intussen ook nog een uurtje uitgesteld.  Werken in de elektronica-business, je moet er blijkbaar wat overuurtjes voor over hebben ;-)  Gigantisch toeval dat je mensen onafgesproken in zo'n giga-stad nog tegenkomt, da's al de tweede keer dat me dat overkomt. 

Ik ben met hen dan gaan eten totdat Marian me belde om een nachtrondleiding per auto door Boekarest geven en uitueindelijk naar het appartement van zijn groottante te gaan waar ik de nacht mocht doorbrengen.  Ook hier werd het internationaal communicatiemiddel weer bovengehaald.  Tip: Wees ten allen tijde voorbereid op een maaltijd als je ergens binnenkomt, ga dus nergens binnen met een volle maag.

De volgende dag begonnen met poging 2 om een ticketje te kopen.  In mijn kladboekje stond alle informatie die ik maar kon nodig hebben voor een correcte afhandeling.  Ik begon met een foto te nemen van de dienstregelingtabel (lang leve de digitale fotografie), want ik wilde op de trein altijd kunnen zien hoeveel vertraging ik bij elk station al verzameld had.  Een behulpzame man kwam me dan even zeggen dat ik daar geen foto's van moest pakken, dat ik mijn info aan het loket moest vragen.  Ik probeer beleefd te weigeren, maar het lukt niet goed.  Bon soit, ik ben niet gehaast, ik kan die foto later nog wel pakken (de eerste foto was bewogen).  Hij troont me mee naar een infobalie, daar sturen ze ons door naar het loket waar ik de vorige dag al stond. Hij bestelt daar voor mij een ticketje, maar het verkeerde, de trein te laat.  Bon, ik haal er mijn boekje bij en laat de vrouw achter de balie zien wat ik nodig heb, ze maakt een nieuw biljetje aan, rekent het verschil uit en dat totaalbedrag heb ik net niet cash op zak.  Ik ga naar de bankautomaat en intussen komt die behulpzame man vragen of ik er voor hem ook niks wil uithalen.  Haha, goed geprobeerd, ik leg hem kordaat uit dat ik aan hem juist geen ballen gehad heb.  Hij kocht voor mij het verkeerde biljet en ik moest er zelf maar achter komen.  Hij snapt dat hij van mij niet veel geld gaat krijgen en trapt het dan maar af.  Ik drop mijn bagage in het station, en dan 't stad in.
Ik heb er nog wat rondgeslenterd, museumpjes gedaan, een parkje om mijn lectuur uit te lezen, een getuige van Jehova afgewimpeld (dat was me nog nooit in enkele seconden gelukt, niet de lokale taal spreken helpt), mijn voorlaatste mailtje getypt, en dan naar het station voor een nachtrit naar Timisoara.

In de trein komen een paar gasten me om de zoveel tijd eens lastig vallen voor een balpen te vragen en nog wat onnozeliteiten om mij een beetje uit mijn lood te slagen misschien.  Tot in mijn coupé kwam een andere jonge Roemeen kwam zitten waar ik een conversatie mee gedaan heb, allee, hij heeft een monoloog afgestoken over Roemenië, Belgisch voetbal, de corrupte treinbegeleider die hij op voorhand wat geld toestak om zonder ticketje op de trein te mogen, etc etc... 

Allee, ik was blij dat hij zijn bestemming bereikt had, want ik vond mijn boekjes leuker.  Maar blijkbaar hield hij tegelijkertijd ook die ambetanteriken weg, dat was dan weer het voordeel van zijn aanwezigheid.  Dan kwamen ze mij vragen of ik een telefoon had (tja, die lag op het tafeltje omdat ik net een sms gestuurd had) en dan of ik die aan hen wou geven (of verkopen, ik weet ni, of afpakken misschien).  Ik reageer er niet al te bang op (misschien juist een beetje weinig cool, maar was ik dan te moe voor), en dat vinden ze misschien spijtig.  In ieder geval zal het rap gedaan zijn en kan ik rustig soezen nadat de treinconducteur hen op een of ander manier diets maakt dat ze bij mij niks te zoeken hebben. 

Bij aankomst in Timisoara komt Adrian me ophalen, met hem en zijn vriendin zal ik de rit Roemenië-Luxemburg afhaspelen.  Hij rijdt stevig door, maar dat trek ik me niet aan, des te rapper ben ik thuis, en zolang ik de boete niet moet betalen.  Ik hoopte nog de laatste trein naar Brussel te kunnen halen, maar die is intussen al lang vertrokken.  Ik blijf dus nog een nachtje in de jeugdherberg van Luxemburg city slapen om de trein de volgende voormiddag naar huis te nemen.

Op de trein lees ik op mijn gemak de Metro, eerst in het Frans, dan een in het Nederlands, en dik 3 uur later wandel ik weer door de Statiestraat.  Dat was toen al meer dan 2,5 maand geleden, en ik kon er niet aan doen, een ononderdrukbare glimlach kwam op mijn gezicht.  De Statiestraat is nu niet bepaald de straat om per direct een goed gevoel bij te krijgen, maar zo nog eens thuiskomen was intussen een welkom gegeven.

Willen jullie beeldjes bij de tekst, ga dan alvast eens kijken op http://picasaweb.google.be/liekensk/ en geniet.

Tot in den draai!

Koen