Den toerist uithangen...
Hallo alleman,
Dit is mijn laatste mailtje vanuit Oost-Europa. Ik ben hier momenteel in Boekarest op de trein aan het wachten om naar Timisoara te gaan, waar ik dan met Taxistopgewijs naar Luxemburg bol. Misschien dat ik van daar uit nog eens mijn duim ga uitproberen, ik denk dat ik de uren op de trein beu ga zijn, hoewel een sneltrein (zoals ze ALLEMAAL in België zijn vergeleken met de Rapid verbindingen hier in Roemenië) misschien nog wel eens voor wat adrenaline kan zorgen, hehe ;-).
Toen ik mijn laatste mail typte was het bangelijk goe weer, en groeide het plan om eerst al liftend het eiland van Hvar te doorkruisen naar een overzetboot aan de andere kant van het eiland in plaats van de dichtsbijzijnde haven. Lavendelvelden zijn een van de trekpleisters op Hvar, hoewel ik wel vreesde dat die al lang geoogst waren op het moment dat ik er was, maar soit, ik wilde wel eens wat eilandcruisen. Toen ik echter de volgende morgen in een drijvend tentje wakker werd heb ik dat plan maar snel laten varen. Ik had een goed vlak plekje uitgezocht om de tent op te stellen, maar dus blijkbaar ook lichtjes in een putje. Toen de bodem tijdens het onweer 's morgens snel verzadigde lag ik dus min of meer op een waterbed. Maar zoals op elk goed waterbed hoort bleven de lakens droog. Ik heb het in een vorige mail al eens vermeld, maar toch nog maar eens: Merci Katrien!!
Op de bus naar Mostar kwam ik 2 gasten tegen uit de schoonste stad van 't land, sorry, de wereld. 't Was dik vier uur bussen tot Mostar, en genoeg tijd om een klapke te doen en nog eens wat België-update te krijgen. Die twee waren vorig jaar afgestudeerd, hebben een jaar tijd gepakt om Spaans te leren, vrijwilligerswerk te doen in Guatemala en dan voort te reizen in Zuid-Amerika en beginnen overmorgen aan hun werkleven. Een minuut stilte voor deze jongens alstublieft ;-)
In Mostar kwamen we redelijk laat aan, dus aan het busstation staan stromannen en -vrouwen te wachten om aan backpackers tegen belachelijk lage tarieven de lege hotelkamers te verpatsen. Voor 10 euro de man een nacht op hotel, dat kon ik vlotjes aan. Alleen kregen we voor die prijs blijkbaar geen warm water... De douche heb ik dan na ieders kattewaske snel omgetoverd tot tent-droogkot. Ik heb het achteraf zo proper mogelijk achtergelaten, maar een dweil zal onontbeerlijk geweest zijn om het laatste restje zand op te ruimen. Na een dag Mostar, de trein op naar Sarajevo, waar we na aankomst nog 3 Britten en een Zwitser tegenkomen die ook op zoek zijn naar een hostel. Wij worden allemaal in dezelfde kamer gestoken en vertrekken na een korte opfrissing 't stad in, cafeekes doen en dergelijke. We waren rap weg, want de Zwitser had diezelfde dag ergens in Albanië van iemand water gekregen en dat was zijn darmstelsel blijkbaar niet zo goed bekomen. Of juist wel, misschien is zijn binnenkant van alle vuiligheid ontdaan? Maar vluchten uit dat kot was een must!!
Ik had met Jan en Filip al overeengekomen dat solo reizen en mensen tegenkomen om langere tijd mee op te trekken in Zuid-Amerika en Australië en eigenlijk gemakkelijker is. Er is basically een toeristische lus die je ofwel in wijzerzin of tegenwijzerzin volgt, en mensen waarmee je samenklit blijven langer samen, terwijl Europa meer een spinneweb is waar iedereen snel een andere richting uitgaat. Maar ik was wel lichtjes verbaasd toen ik een Australiër waar ik in Zagreb mee op café geweest ben in Sarajevo terug tegenkwam. We hadden toen nog geen emailadressen uitgewisseld, dus dàn maar, first-time-job. 't Is ne surfer, dus kan nog wel van pas komen als ik daar eventueel mijn hobby van wil maken.
Onze wegen liepen parallel tot in Sarajevo vanwaar ik dan doorging naar Belgrado (Servië), en zij een in Mostar geregelde lift met een Franse gothic-queen naar Zagreb en Ljubljana namen. Op de laatste avond in Sarajevo nog twee solo-trippende Australiërs (Sam en Chantelle) tegengekomen die de dag erop ook naar Belgrado gingen, maar dan zonder tussenstop in Banja Luka. Ik heb een wijs man ooit eens horen zeggen: " 't zijn zotten die nooit van gedacht veranderen", en heb dus besloten Banja Luka maar van het lijstje te schrappen. En dat was een goeie beslissing, want dat gaf me de kans om ook nog de tunnel te bezoeken die de Bosnische enclave Sarajevo verbond met vrij Bosnisch gebied. De 'lichtjes' cynische gids leefde toendertijd zelf in Sarajevo, en vertelde heel levendig over hoe het er aan toe ging in Sarajevo, amper de achtertuin van Europa. Het geestige, maar dus eigenlijk schrijnende, is dat niet zozeer de Serviërs als grote boosdoeners werden afgeschilderd (alsof overmeesteringsdrang min of meer vergeeflijk is) dan wel de NAVO en de veelheid aan blunders die daar gemaakt werden door de 'Smurfen' (wij kennen ze als blauwhelmen) en hun 'Grote Smurf'. Als je ooit ook maar een halve dag in Sarajevo bent, dit is een must-see.
Gerelateerd leesvoer voor de geïnteresseerden:
A Witness to Genocide: The 1993 Pulitzer Prize-Winning Dispatches on the "Ethnic Cleansing" of Bosnia (Paperback)
by Roy Gutman (Author)
Love Thy Neighbor: A Story of War (Paperback)
by Peter Maass (Author)
Dus later die dag met Sam en Chantelle naar Belgrado. Chantelle was keihard pro-bus, dus wij de bus op voor een nachtje slapen. Bon, Sam was de enige die er nog iets van gemaakt heeft, maar noch Chantelle, noch ik hebben meer dan een kwartier geslapen tussen geniepige rokers en hun luidruchtig gekwetter. Ik had het kunnen weten, net zoals op schoolreizen zitten de stoere gasten en de nozems altijd vanachter in de bus.
Toen wij in de hostel aankwamen om zeven uur 's morgen zijn we dus eerst in ons bed gekropen. Twee uur later word ik wakker, begin fezelend (in die kamer sliep 14 man en nog niet iedereen was op) een klapke met de Hongaarse schone naast mij, en besluiten effe later maar naar buiten te gaan en bij een koffie voort te kletsen. Sam werd juist te rap wakker en ging mee, miljaar ;-)
De vorige dag had Sam mij nog gestrikt voor een interview betreffende Belgische politiek om ginder over de radio uit te zenden, een lokaal stationneke met een paar duizend luisteraars of zo. Sam vraagt tussendoor ergens of ik er mee in zit iets over Belgische politiek te zeggen. Ik krijg af en toe eens mails met een update van het leven in België en daarbij krijg ik dus af en toe ook een schets van de politieke situatie. Ik antwoord: "No problem, but it's a hell of a crisis up there.", en voor ik het weet heb ik een MP3 recorder onder mijn neus. Ik heb wel gevraagd om het vandaag nog eens opnieuw te doen, want ik ben geen politiek expert, en een paar dinges waren toch niet duidelijk overgekomen denk ik.
Na Belgrado gaat Sam naar Istanbul, Chantelle en ik, en Justin en Iacintha (nog twee andere Australiërs, die in London wonen en werken) naar Roemenië. Zij 3 doen Transsylvanië, en ik ga door naar Constanta, om er de familie van mijn broer te bezoeken. Korte schets voor wie niet zo goed mee is: Mijn broer (ongeveer even oud als ik) is in Roemenië geboren en half groot geworden en 16 jaar geleden geadopteerd. En omdat ik intussen toch goed vorderde richting het oosten van Europa was een stop in zijn geboortestad en een bezoek aan zijn familie onontbeerlijk.
Intussen is mijn mail gigantisch lang, mijn verhaal nog niet half, het vertrek van de trein nakend en mijn maag nog leeg. Dus ik stuur deze mail toch al op, en laat jullie achter met deze gigantische cliffhanger.
Tot binnenkort,
Koen
Dit is mijn laatste mailtje vanuit Oost-Europa. Ik ben hier momenteel in Boekarest op de trein aan het wachten om naar Timisoara te gaan, waar ik dan met Taxistopgewijs naar Luxemburg bol. Misschien dat ik van daar uit nog eens mijn duim ga uitproberen, ik denk dat ik de uren op de trein beu ga zijn, hoewel een sneltrein (zoals ze ALLEMAAL in België zijn vergeleken met de Rapid verbindingen hier in Roemenië) misschien nog wel eens voor wat adrenaline kan zorgen, hehe ;-).
Toen ik mijn laatste mail typte was het bangelijk goe weer, en groeide het plan om eerst al liftend het eiland van Hvar te doorkruisen naar een overzetboot aan de andere kant van het eiland in plaats van de dichtsbijzijnde haven. Lavendelvelden zijn een van de trekpleisters op Hvar, hoewel ik wel vreesde dat die al lang geoogst waren op het moment dat ik er was, maar soit, ik wilde wel eens wat eilandcruisen. Toen ik echter de volgende morgen in een drijvend tentje wakker werd heb ik dat plan maar snel laten varen. Ik had een goed vlak plekje uitgezocht om de tent op te stellen, maar dus blijkbaar ook lichtjes in een putje. Toen de bodem tijdens het onweer 's morgens snel verzadigde lag ik dus min of meer op een waterbed. Maar zoals op elk goed waterbed hoort bleven de lakens droog. Ik heb het in een vorige mail al eens vermeld, maar toch nog maar eens: Merci Katrien!!
Op de bus naar Mostar kwam ik 2 gasten tegen uit de schoonste stad van 't land, sorry, de wereld. 't Was dik vier uur bussen tot Mostar, en genoeg tijd om een klapke te doen en nog eens wat België-update te krijgen. Die twee waren vorig jaar afgestudeerd, hebben een jaar tijd gepakt om Spaans te leren, vrijwilligerswerk te doen in Guatemala en dan voort te reizen in Zuid-Amerika en beginnen overmorgen aan hun werkleven. Een minuut stilte voor deze jongens alstublieft ;-)
In Mostar kwamen we redelijk laat aan, dus aan het busstation staan stromannen en -vrouwen te wachten om aan backpackers tegen belachelijk lage tarieven de lege hotelkamers te verpatsen. Voor 10 euro de man een nacht op hotel, dat kon ik vlotjes aan. Alleen kregen we voor die prijs blijkbaar geen warm water... De douche heb ik dan na ieders kattewaske snel omgetoverd tot tent-droogkot. Ik heb het achteraf zo proper mogelijk achtergelaten, maar een dweil zal onontbeerlijk geweest zijn om het laatste restje zand op te ruimen. Na een dag Mostar, de trein op naar Sarajevo, waar we na aankomst nog 3 Britten en een Zwitser tegenkomen die ook op zoek zijn naar een hostel. Wij worden allemaal in dezelfde kamer gestoken en vertrekken na een korte opfrissing 't stad in, cafeekes doen en dergelijke. We waren rap weg, want de Zwitser had diezelfde dag ergens in Albanië van iemand water gekregen en dat was zijn darmstelsel blijkbaar niet zo goed bekomen. Of juist wel, misschien is zijn binnenkant van alle vuiligheid ontdaan? Maar vluchten uit dat kot was een must!!
Ik had met Jan en Filip al overeengekomen dat solo reizen en mensen tegenkomen om langere tijd mee op te trekken in Zuid-Amerika en Australië en eigenlijk gemakkelijker is. Er is basically een toeristische lus die je ofwel in wijzerzin of tegenwijzerzin volgt, en mensen waarmee je samenklit blijven langer samen, terwijl Europa meer een spinneweb is waar iedereen snel een andere richting uitgaat. Maar ik was wel lichtjes verbaasd toen ik een Australiër waar ik in Zagreb mee op café geweest ben in Sarajevo terug tegenkwam. We hadden toen nog geen emailadressen uitgewisseld, dus dàn maar, first-time-job. 't Is ne surfer, dus kan nog wel van pas komen als ik daar eventueel mijn hobby van wil maken.
Onze wegen liepen parallel tot in Sarajevo vanwaar ik dan doorging naar Belgrado (Servië), en zij een in Mostar geregelde lift met een Franse gothic-queen naar Zagreb en Ljubljana namen. Op de laatste avond in Sarajevo nog twee solo-trippende Australiërs (Sam en Chantelle) tegengekomen die de dag erop ook naar Belgrado gingen, maar dan zonder tussenstop in Banja Luka. Ik heb een wijs man ooit eens horen zeggen: " 't zijn zotten die nooit van gedacht veranderen", en heb dus besloten Banja Luka maar van het lijstje te schrappen. En dat was een goeie beslissing, want dat gaf me de kans om ook nog de tunnel te bezoeken die de Bosnische enclave Sarajevo verbond met vrij Bosnisch gebied. De 'lichtjes' cynische gids leefde toendertijd zelf in Sarajevo, en vertelde heel levendig over hoe het er aan toe ging in Sarajevo, amper de achtertuin van Europa. Het geestige, maar dus eigenlijk schrijnende, is dat niet zozeer de Serviërs als grote boosdoeners werden afgeschilderd (alsof overmeesteringsdrang min of meer vergeeflijk is) dan wel de NAVO en de veelheid aan blunders die daar gemaakt werden door de 'Smurfen' (wij kennen ze als blauwhelmen) en hun 'Grote Smurf'. Als je ooit ook maar een halve dag in Sarajevo bent, dit is een must-see.
Gerelateerd leesvoer voor de geïnteresseerden:
A Witness to Genocide: The 1993 Pulitzer Prize-Winning Dispatches on the "Ethnic Cleansing" of Bosnia (Paperback)
by Roy Gutman (Author)
Love Thy Neighbor: A Story of War (Paperback)
by Peter Maass (Author)
Dus later die dag met Sam en Chantelle naar Belgrado. Chantelle was keihard pro-bus, dus wij de bus op voor een nachtje slapen. Bon, Sam was de enige die er nog iets van gemaakt heeft, maar noch Chantelle, noch ik hebben meer dan een kwartier geslapen tussen geniepige rokers en hun luidruchtig gekwetter. Ik had het kunnen weten, net zoals op schoolreizen zitten de stoere gasten en de nozems altijd vanachter in de bus.
Toen wij in de hostel aankwamen om zeven uur 's morgen zijn we dus eerst in ons bed gekropen. Twee uur later word ik wakker, begin fezelend (in die kamer sliep 14 man en nog niet iedereen was op) een klapke met de Hongaarse schone naast mij, en besluiten effe later maar naar buiten te gaan en bij een koffie voort te kletsen. Sam werd juist te rap wakker en ging mee, miljaar ;-)
De vorige dag had Sam mij nog gestrikt voor een interview betreffende Belgische politiek om ginder over de radio uit te zenden, een lokaal stationneke met een paar duizend luisteraars of zo. Sam vraagt tussendoor ergens of ik er mee in zit iets over Belgische politiek te zeggen. Ik krijg af en toe eens mails met een update van het leven in België en daarbij krijg ik dus af en toe ook een schets van de politieke situatie. Ik antwoord: "No problem, but it's a hell of a crisis up there.", en voor ik het weet heb ik een MP3 recorder onder mijn neus. Ik heb wel gevraagd om het vandaag nog eens opnieuw te doen, want ik ben geen politiek expert, en een paar dinges waren toch niet duidelijk overgekomen denk ik.
Na Belgrado gaat Sam naar Istanbul, Chantelle en ik, en Justin en Iacintha (nog twee andere Australiërs, die in London wonen en werken) naar Roemenië. Zij 3 doen Transsylvanië, en ik ga door naar Constanta, om er de familie van mijn broer te bezoeken. Korte schets voor wie niet zo goed mee is: Mijn broer (ongeveer even oud als ik) is in Roemenië geboren en half groot geworden en 16 jaar geleden geadopteerd. En omdat ik intussen toch goed vorderde richting het oosten van Europa was een stop in zijn geboortestad en een bezoek aan zijn familie onontbeerlijk.
Intussen is mijn mail gigantisch lang, mijn verhaal nog niet half, het vertrek van de trein nakend en mijn maag nog leeg. Dus ik stuur deze mail toch al op, en laat jullie achter met deze gigantische cliffhanger.
Tot binnenkort,
Koen
posted by Koen at
19:21
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home