Den toerist uithangen...

Hallo alleman,

Dit is mijn laatste mailtje vanuit Oost-Europa.  Ik ben hier momenteel in Boekarest op de trein aan het wachten om naar Timisoara te gaan, waar ik dan met Taxistopgewijs naar Luxemburg bol.  Misschien dat ik van daar uit nog eens mijn duim ga uitproberen, ik denk dat ik de uren op de trein beu ga zijn, hoewel een sneltrein (zoals ze ALLEMAAL in België zijn vergeleken met de Rapid verbindingen hier in Roemenië) misschien nog wel eens voor wat adrenaline kan zorgen, hehe ;-).

Toen ik mijn laatste mail typte was het bangelijk goe weer, en groeide het plan om eerst al liftend het eiland van Hvar te doorkruisen naar een overzetboot aan de andere kant van het eiland in plaats van de dichtsbijzijnde haven.  Lavendelvelden zijn een van de trekpleisters op Hvar, hoewel ik wel vreesde dat die al lang geoogst waren op het moment dat ik er was, maar soit, ik wilde wel eens wat eilandcruisen.  Toen ik echter de volgende morgen in een drijvend tentje wakker werd heb ik dat plan maar snel laten varen.  Ik had een goed vlak plekje uitgezocht om de tent op te stellen, maar dus blijkbaar ook lichtjes in een putje.  Toen de bodem tijdens het onweer 's morgens snel verzadigde lag ik dus min of meer op een waterbed.  Maar zoals op elk goed waterbed hoort bleven de lakens droog. Ik heb het in een vorige mail al eens vermeld, maar toch nog maar eens: Merci Katrien!!

Op de bus naar Mostar kwam ik 2 gasten tegen uit de schoonste stad van 't land, sorry, de wereld.  't Was dik vier uur bussen tot Mostar, en genoeg tijd om een klapke te doen en nog eens wat België-update te krijgen.  Die twee waren vorig jaar afgestudeerd, hebben een jaar tijd gepakt om Spaans te leren, vrijwilligerswerk te doen in Guatemala en dan voort te reizen in Zuid-Amerika en beginnen overmorgen aan hun werkleven. Een minuut stilte voor deze jongens alstublieft ;-)

In Mostar kwamen we redelijk laat aan, dus aan het busstation staan stromannen en -vrouwen te wachten om aan backpackers tegen belachelijk lage tarieven de lege hotelkamers te verpatsen.  Voor 10 euro de man een nacht op hotel, dat kon ik vlotjes aan.  Alleen kregen we voor die prijs blijkbaar geen warm water...  De douche heb ik dan na ieders kattewaske snel omgetoverd tot tent-droogkot.  Ik heb het achteraf zo proper mogelijk achtergelaten, maar een dweil zal onontbeerlijk geweest zijn om het laatste restje zand op te ruimen.  Na een dag Mostar, de trein op naar Sarajevo, waar we na aankomst nog 3 Britten en een Zwitser tegenkomen die ook op zoek zijn naar een hostel.  Wij worden allemaal in dezelfde kamer gestoken en vertrekken na een korte opfrissing 't stad in, cafeekes doen en dergelijke.  We waren rap weg, want de Zwitser had diezelfde dag ergens in Albanië van iemand water gekregen en dat was zijn darmstelsel blijkbaar niet zo goed bekomen. Of juist wel, misschien is zijn binnenkant van alle vuiligheid ontdaan? Maar vluchten uit dat kot was een must!!

Ik had met Jan en Filip al overeengekomen dat solo reizen en mensen tegenkomen om langere tijd mee op te trekken in Zuid-Amerika en Australië en eigenlijk gemakkelijker is.  Er is basically een toeristische lus die je ofwel in wijzerzin of tegenwijzerzin volgt, en mensen waarmee je samenklit blijven langer samen, terwijl Europa meer een spinneweb is waar iedereen snel een andere richting uitgaat.  Maar ik was wel lichtjes verbaasd toen ik een Australiër waar ik in Zagreb mee op café geweest ben in Sarajevo terug tegenkwam.  We hadden toen nog geen emailadressen uitgewisseld, dus dàn maar, first-time-job.  't Is ne surfer, dus kan nog wel van pas komen als ik daar eventueel mijn hobby van wil maken. 

Onze wegen liepen parallel tot in Sarajevo vanwaar ik dan doorging naar Belgrado (Servië), en zij een in Mostar geregelde lift met een Franse gothic-queen naar Zagreb en Ljubljana namen.  Op de laatste avond in Sarajevo nog twee solo-trippende Australiërs (Sam en Chantelle) tegengekomen die de dag erop ook naar Belgrado gingen, maar dan zonder tussenstop in Banja Luka.  Ik heb een wijs man ooit eens horen zeggen: " 't zijn zotten die nooit van gedacht veranderen", en heb dus besloten Banja Luka maar van het lijstje te schrappen.  En dat was een goeie beslissing, want dat gaf me de kans om ook nog de tunnel te bezoeken die de Bosnische enclave Sarajevo verbond met vrij Bosnisch gebied.  De 'lichtjes' cynische gids leefde toendertijd zelf in Sarajevo, en vertelde heel levendig over hoe het er aan toe ging in Sarajevo, amper de achtertuin van Europa.  Het geestige, maar dus eigenlijk schrijnende, is dat niet zozeer de Serviërs als grote boosdoeners werden afgeschilderd (alsof overmeesteringsdrang min of meer vergeeflijk is) dan wel de NAVO en de veelheid aan blunders die daar gemaakt werden door de 'Smurfen' (wij kennen ze als blauwhelmen) en hun 'Grote Smurf'.  Als je ooit ook maar een halve dag in Sarajevo bent, dit is een must-see.
Gerelateerd leesvoer voor de geïnteresseerden:
A Witness to Genocide: The 1993 Pulitzer Prize-Winning Dispatches on the "Ethnic Cleansing" of Bosnia (Paperback)
by Roy Gutman (Author)

Love Thy Neighbor: A Story of War (Paperback)
by Peter Maass (Author)

Dus later die dag met Sam en Chantelle naar Belgrado.  Chantelle was keihard pro-bus, dus wij de bus op voor een nachtje slapen.  Bon, Sam was de enige die er nog iets van gemaakt heeft, maar noch Chantelle, noch ik hebben meer dan een kwartier geslapen tussen geniepige rokers en hun luidruchtig gekwetter.  Ik had het kunnen weten, net zoals op schoolreizen zitten de stoere gasten en de nozems altijd vanachter in de bus. 
Toen wij in de hostel aankwamen om zeven uur 's morgen zijn we dus eerst in ons bed gekropen.  Twee uur later word ik wakker, begin fezelend (in die kamer sliep 14 man en nog niet iedereen was op) een klapke met de Hongaarse schone naast mij, en besluiten effe later maar naar buiten te gaan en bij een koffie voort te kletsen.  Sam werd juist te rap wakker en ging mee, miljaar ;-) 

De vorige dag had Sam mij nog gestrikt voor een interview betreffende Belgische politiek om ginder over de radio uit te zenden, een lokaal stationneke met een paar duizend luisteraars of zo.  Sam vraagt tussendoor ergens of ik er mee in zit iets over Belgische politiek te zeggen. Ik krijg af en toe eens mails met een update van het leven in België en daarbij krijg ik dus af en toe ook een schets van de politieke situatie. Ik antwoord: "No problem, but it's a hell of a crisis up there.", en voor ik het weet heb ik een MP3 recorder onder mijn neus.  Ik heb wel gevraagd om het vandaag nog eens opnieuw te doen, want ik ben geen politiek expert, en een paar dinges waren toch niet duidelijk overgekomen denk ik.

Na Belgrado gaat Sam naar Istanbul, Chantelle en ik, en Justin en Iacintha (nog twee andere Australiërs, die in London wonen en werken) naar Roemenië.  Zij 3 doen Transsylvanië, en ik ga door naar Constanta, om er de familie van mijn broer te bezoeken.  Korte schets voor wie niet zo goed mee is: Mijn broer (ongeveer even oud als ik) is in Roemenië geboren en half groot geworden en 16 jaar geleden geadopteerd.  En omdat ik intussen toch goed vorderde richting het oosten van Europa was een stop in zijn geboortestad en een bezoek aan zijn familie onontbeerlijk. 

Intussen is mijn mail gigantisch lang, mijn verhaal nog niet half, het vertrek van de trein nakend en mijn maag nog leeg.  Dus ik stuur deze mail toch al op, en laat jullie achter met deze gigantische cliffhanger. 

Tot binnenkort,

Koen

... het einde nadert

Hola mannekes,

 

de laatste anderhalve week dat ik niks heb laten horen is geweldig geweest, daarom geen nieuws natuurlijk... :-s

Ik skip even een verslagje om alvast de plannen voor de thuiskomst kenbaar te maken, dat verslagjes volgt een van de dagen of als ik reeds thuis ben. 

 

Ik heb een taxistop rit naar huis van Timisoara (Roemenië) tot Luxemburg op deze zondag, dus maandag ben ik ten laatste weer in België.

 

Tot soon

 

Koen

Onderwege in de Balkan...

Hallo vriendjes en vriendinnetjes,

 

Laatste update geleden zat ik nog van het mooie weer te genieten in Bled, een beetje uit te zweten van een dag fietsen en uitkijkend naar de wandeling de dag erop bij Lake Bohinj.  Intussen zit ik al een land verder, heeft het al geregend maar is het intussen weer prachtig weer en dus nog eens tijd voor verhaaltjes.  Komt eigenlijk neer op een klein dipje van de Belgische economie, want bij ontvangst leggen alle werknemers effe het werk neer voor 5 minuutjes ontspanning en wegdromen... 

 

Opvallend hier in de Balkan is de doorschijnendheid van het water hier.  In België kan je ook tot op de bodem van het zwembad kijken, maar vissen zien zwemmen een paar meter onder de waterspiegel is toch eerder een uitzondering.  Nou, hier dus regel, in rivieren en de ondiepere gedeelten van meren kijk je los tot op de bodem, zo ook dus voor Lake Bohinj en de rivier die er in stroomde.  Daar begonnen aan een wandeling richting.. ach ja, een waterval, toeristische uitmelker nummer 1 voor elke regio die er één op zijn grondgebied heeft staan.  Uitgenodigd door de prachtige kloof met kolkend water die ik al van op een brug had gezien loop ik langs een paadje richting de rivier die dan stroomopwaarts naar de waterval leidt tot daar plots midden in het bos een klein kotje staat. Eerst denk je aan een zoveelste Maria-beeld ter verheerlijking van zoveel natuurlijk schoon, wat later doet het al meer aan een souvenirwinkeltje denken (pff, daar laat ik me niet aan vangen, al was het maar uit plaatsgebrek in mijn rugzak), maar het blijkt dus gewoon een péage te zijn: 1,8 euro om voort te mogen, en nee, een treintje rijdt er niet, je moet zelf wandelen.  Bon, betalen dan maar, maar het was waarlijk de moeite, schitterende rivier, bloemen die ik nog nooit gezien had, maar moeilijk te volgen wandeling, want hier en daar ontbreekt het wel aan wegwijzers (dat had toch wel gemogen als je betaalt.. soit).

Onderweg aan Lonely Planet-bezitters gevraagd of zij de waterval wisten zijn, maar ze waren ook aan het zoeken.  Na het gebruikelijke 'Where are you from?' maar snel overgeschakeld op het Nederlands, want Engels tegen Vlamingen spreken is nogal onnozel, he?  De wandeling hebben we uitgebreid to één van een uur of zes; na de waterval steil omhoog door het bos en boven langs prachtige bergdorpjes te midden weidelandschap. 

 

De daaropvolgende dag was het aan het regenen, dus tijd om te gaan, de bus naar Ljubljana, effe rondgelopen, literaire update doorgevoerd, nachtje slapen, en de dag daarop de trein naar Zagreb.  Zagreb was okee, gezellig om 's nachts door te wandelen, en zette de juiste sfeer terwijl ik onderweg was naar Tolkien's House, een drinkgelegenheid in ware Frodo stijl.  Dat was althans wat de reisgids beweerde, maar ik vond het een redelijke anti-klimax om in een gewone Irish pub aan te komen met wat foto's van scenes uit de film 'Lord of the Rings' en wat zwaardjes tegen de muur.

 

Maar ook Kroatië heeft zijn prachtige natuur, niet te missen (merci voor de tip Lieske) zijn de Plitvice meren.  Spijtig dat er op dat moment zoveel volk rondliep, als je vanop een uitzichtpunt naar het wandelpad aan de overkant keek leek je naar real-life Lemmings te kijken.  Maar de watervalletjes tussen de meren zijn er van het type zoals je ze altijd op uitnodigende brochures vindt, waarvan je vermoedt dat er veel Photoshop aan te pas kwam of selectief fotograferen. 

Na een overnachting op de camping ging het richting Rijeka, waar de boot naar Split en Dubrovnik vertrekt, en aangezien de eerste (en enige) bus die dag maar om 3 uur vertrok, vond ik het nog eens tijd om mijn intussen goed uitgeruste duim nog eens tevoorschijn te halen.  5 uur wachten op een bus is ook maar saai he.  En ik denk dat ik uiteindelijk de bus met een half uur geklopt heb :-)  Niet overdreven geweldig, maar wel goedkoper en pakken interessanter.  Een rit met een ex-docent geschiedenis aan de unief van Zagreb (hij zei professor, maar omdat hij achteraf doctor als hoger in rang dan professor beschouwde denk ik dat hij een vertaalfoutje maakte) langs mijnenvelden en huizen die hier en daar nog schotwonden vertonen doe je niet elke dag.  Hij pikte me btw op met zijn truck, want dat verdiende meer de voor de klas staan.

 

In Rijeka, overnachting in de jeugdherberg, kennisgemaakt met twee Britse meisjes die de volgende dag de boot naar eiland Korčula pakken.  Da's dezelfde als degene die ik naar Split zal nemen, zij blijven gewoon maar 6 uurkes langer dan ik op de boot zitten.  Het stuk Rijeka tot Split was van 8 u 's avonds tot 6 uur 's morgens, maar om het budgetvriendelijk te houden geen couchette.  Dus je stapt zo vroeg mogelijk de boot op en reserveert je slaapplaats, een bank in de bar, ergens tussen de stoelen, op de gang of gewoon op dek door zoals de meesten je slaapzak ergens uit te rollen, of gewoon veel plaats al zittend op te eisen.  Grappig was hoeveel keer ik heb moeten horen: 'Waaw, you're so organised!'.  Omdat ik sandwishkes en tomaten en mozarella en basilicum in mijn bagage had steken, omdat ik een Therm-a-Rest slaapmatje, meer dan 1 reisgids en, dat kwam vooral Violet goed uit, omdat ik twee slaapzakken had. 
Om half zeven 's morgens word ik dan 'van de boot gegooid' en zie ik Split wakker worden.  Een stadje met een oud stadcentrum waar je je in de Romeinse tijd waant. 

Later die dag neem ik de boot door naar Hvar, waar ik nu zit.  Morgen ben ik hier weer weg en ga ik richting Bosnië, effe stoppen in Mostar en dan door naar Sarajevo, dan Banja Luka en Belgrado (da's dan al Servië) en dan naar Roemenië, wat het laatste land zal zijn dat ik aandoe.  Ik had ook nog Dubrovnik op de planning staan, schijnt supermooi en prachtig en al wat je wil, maar dat ga ik er tussenuit halen om niet te hard te moeten rushen. Da's voor de volgende keer dat ik in Kroatië kom en dat het hier intussen nog ietske duurder is ;-). Maar na 22 september ben ik weer effe voor een weekje weg, dan met den brommer, naar Groot-Brittanië, en dat zal dan echt het laatste zijn, want dan moet ik ook weer gaan werken :-s

Als er iemand mij intussen een goedkope taxi van Roemenië naar België kan vinden die beter doet dan Eurolines (140 euro) ergens in de periode 13-17 september, laat maar weten.

Allee, de beste groetjes en tot de volgende,

Koen
xxx

Liften, tis teen en tander...

Er is wat misgegaan in de blog-update, dus het een en ander achtereen...

---------- Forwarded message ----------
From: Koen Liekens < liekensk@gmail.com>
Date: Aug 27, 2007 6:10 PM

Hallo ginder,

Intussen ben ik op 6 dagen tijd van de Provence tot in Slovenië geraakt, dat is een pak anders dan op 1 dag van west naar oost door Frankrijk... Ik had gelukkig geen strak schema, dus geen stress, gewoon traag, soms wat eenzaam langs de kant van de weg in de brandende zon (maar dat klinkt voor de meesten van jullie eerder plezant waarschijnlijk) ...  Ik heb dus na het nachtje slapen dus besloten niet direct na het eerste dipje (wachten is niet tof, zeker als je niet weet wanneer dat wachten stopt, daar is twee uur op de bus of trein wachten echt niks tegen) op te geven, en als ik de omgeving hier bekijk heb ik daar nog geen spijt van.  De vriendjes zullen nog effe moeten wachten voor ze mij terug te zien krijgen.

Op deze laatste zes travelling days heb ik een keer geprobeerd de Goden gunstig te stemmen door mijn lift af te staan, en het heeft blijkbaar zijn vruchten afgeworpen.

Ik stond woensdag, nog in Frankrijk, liftend aan de kant als er plots een wandelaar mijn richting uit kwam. Hij ging blijkbaar ook beginnen liften, zijn wandeling zat er op en hij ging de laatste 8 kilometer met iemand proberen meerijden.  8 kilometer waarvan de eerste 2 maar gelijk met mijn pad liepen.  Omdat met 2 op een liftplaats staan niet echt efficiënt is is hij braaf in de boskes gekropen en daar zou hij wachten tot ik weg was.  Geen 5 minuten later stopt er een auto, en die reed richting Fouillouse, mmmh, was dat niet hetzelfde dorp als waar die wandelaar naartoe moest?  Dus ik haal meneer de wandelaar erbij en geef hem de plaats.  Lief van mij hé?  Maar ik hoopte op een of andere manier wel dat het mij geluk zou brengen, op den duur wordt je van al dat wachten wat bijgelovig ;-)

Nu, erg veel effect heeft het niet onmiddellijk gehad, ik heb gelukkig niet lang moeten wachten op de volgende auto die mij ook die twee kilometer verder kon brengen, maar daar bleef het voorlopig bij, verder geen speciallekes en tot diep in Italië ging het traagjes vooruit en nam ik hier en daar de bus en trein om toch een beetje vooruitgang te zien.

Zo kwam ik zaterdagavond met de bus aan in Feltre, in Italië.  't Was al tegen de zevenen aan 't lopen, dus ik keek intussen uit naar een camping, en die bleek er in Feltre niet te zijn, dus ik lift voort, dieper de vallei in, in de richting van Slovenië.  Iemand rijdt mij 20 km verder, en de chauffeur (klinkt onnozel, maar ik heb er geen beter woord voor) heeft ook geen weet van campings in de omgeving.. Bon, merci voor de lift, duim omhoog en wachten op de volgende.  Nu had ik als back-up-plan al wel voorzien om gewoon van de hoofdbaan af te gaan en de bossen in te wandelen op zoek naar een geschikt plekkie om mijn luchtmatraske of eventueel zelfs tent (1000 maal dank Katrien, ik heb het al nodig gehad, het regende intussen al wel een paar keer hier) op te zetten.  Op een gegeven moment zeg ik tegen mezelf, nog tien auto's en ik geef het op.
De vijfde liet ik al niet meetellen omdat dat een zwaar gepimpte Johnny-kar was, en die zou me sowieso niet meepakken. Na de negende bleef ik natuurlijk tot na de tiende wachten omdat er nog twee auto's vlak na nummer 10 naderden en er uit een zijstraat ook nog twee gingen komen.  Hup, de laatste drie op de hoofdbaan laten mij staan, net zoals de eerste uit de zijstraat. 
Echter, vijf seconden voor ik mijn duim zou laten zakken en een crashplaats in het wild zou gaan zoeken, stopt de allerlaatste auto waar ik op stond te wachten en een relatief jong koppel pakt mij mee.  Eveneens: geen camping in deze vallei...  We rijden voort terwijl ik snoepjes moet eten, ik doe het (een beetje uit beleefdheid ook) ondanks het feit dat ons mama al heel lang geleden heeft gezegd dat ik van vreemden geen snoep mag aanpakken ;-). We babbelen wat, een mix van Frans en mijn Italiaans met 4 dagen ervaring terwijl het intussen buiten donker wordt. Ze zetten mij, bij gebrek aan camping dus, effe af aan een bed en breakfast, maar die is volzet.  Ze nemen mij nog 20 km voort mee (in de juiste richting) en stoppen aan een herberg.  De man gaat effe naar binnen, komt weer naar buiten met de boodschap dat er nog plek is.  Dus ik pak mijn spullen en ga mee de herberg in, ik zal er wel slapen, het is te donker en ik heb geen goesting om nog een half uur te wandelen-zoeken naar een plukje gras.  Mijn chauffeur vraagt naar de patron die hij daar kent en regelt verder ook alles voor mij.  En ineens is die patron op zijn computer al een rekening aan het maken...  Euhhh, ik krijg al in 't snuitje wat er gaande is... En voor zover ik het kan volgen gaat het ineens ook over vol pension etc.  En effe later haalt die kerel zijn portefeuille boven en betaalt mijn rekening!!!  Wat is dat? Nog nooit meegemaakt!!  Ik bedank natuurlijk uitvoerig en vraag dan ook naar zijn adres om achteraf nog een kaartje naar te kunnen sturen van onderweg als extra merci (en als ik ooit de lotto moest winnen dan rijd ik nog eens naar daar en geeft hem het hondervoud terug, dat heb ik hem alleen nog niet gezegd ;-) )
Ik heb wel goed gegeten en geslapen, amai. 

De volgende dag ging het liften natuurlijk weer geen flikker beter, maar soit, met de trein ben ik dan toch tot vlakbij de Sloveense grens geraakt en dan met twee liftjes en de trein tot in Bled geraakt.  Prachtige natuur hier, heb vandaag een fietstochtje gedaan met een crappy huurfiets (oei, dat is zoiets als de schijnende zon) die ik onderweg nog wel een beetje heb kunnen beter maken door de ketting een beetje los te wringen. 
Morgen een wandeling in de omgeving van Lake Bohinj en dan ga ik waarschijnlijk nog verder oostelijk.

Salukes allemaal, geniet van de laatste stukjes grote vakantie en tot de volgende update.

Koen
xxx

Surfen - terug Bras d'Asse - weer onderweg (Italy)

Er is wat misgegaan in de blog-update, dus het een en ander achtereen...

---------- Forwarded message ----------
From: Koen Liekens < liekensk@gmail.com>
Date: Aug 23, 2007 6:31 PM

Hallo allemaal,

 

een update werd hoog nodig, alsje...

Het surfen was reuze, we hebben ons daar wijselijk een school gezocht die ons wat op weg kon zetten.  De moeite waard, na 5 sessies van 2 uur met heel veel peddelen heb ik toch een paar keer op de plank gestaan.  Zaalig, eerst geloof je 't niet zo goed, en eens je beseft dat je weldegelijk op je plank staat, golfafwaarts met de voeten op de plank, genieten en vreugdekreten roepen.  Dat ga ik zeker nog doen! 
Naast enkele randactiviteiten bestond de hoofdbrok ook nog uit hoogstaande gesprekken na het eten bij een glas wijn.  Dat ging door op de camping met soms een berisping van de security omdat wij (in volgorde van de klachten) twee kaarsen brandden, een kaars brandden, dan weer te veel lawaai maakten (daar zat de wijn misschien voor iets tussen, precies krapuul wij ;-).  De volgende dagen zijn we dan maar op het strand lawaai gaan maken en onder andere naar schitterende vallende sterren liggen.  Een voorbeeld van zo'n hilarische groepsdiscussie rond 'proppen of plooien' heb ik gefilmd en mag je altijd eens komen bekijken als ik terug thuis ben.  Ik ga het niet op het net gooien om de privacy van de mensen in het debat wat te beschermen.

Mijn plooifietsje heb ik intussen geruild voor een lichtgewicht tentje, dat maakt dat ik nog maar met één stuk bagage op stap ben, dat vergemakkelijkt het inladen tijdens het liften wel een heel pak.  Intussen heb ik het met de steden een beetje gehad, dus om door stadscentra te crossen heb ik het ook niet echt meer nodig. 

Ik ben weer effe terug in Bras d'Asse, ik dacht hier een dagje te blijven omdat ons mama hier nog steeds vertoefde.  Voor Antwerpen en Costa Rica (bron: GVA) is 15 augustus de enige echte moederkesdag, en dat kwam redelijk goed uit met mijn vertrek uit het westen op doorreis naar het oosten.  Van de Atlantische kust tot hier is ongeveer een 800 km rijden, en ik ben er wonderwel in geslaagd dat op 1 dag bijeen te liften.  Ik ben dinsdagochtend om half negen de camping buiten gestapt, en 's avond half tien stond ik op mijn bestemming. 

Intussen heb ik beslist mijn vertrek hier nog een beetje uit te stellen.  Hier verblijft nu een groep van 23 mentaal gehandicapten die hier in vakantiesfeer muziekateliers en/of schilderateliers volgen.  Die mensen zijn echt de max, ge lacht u hier een kriek met wat die allemaal vertellen.  En voor hen zijt ge de plezantste als ge moppen kent als: "Wat is 't verschil tussen een paard en een ezel? ... Een paard staat in de wei, en den ezel zijde gij! "  Ik zou iedereen kunnen aanraden ooit eens minstens een week door te brengen met een gezelschap dat niet eerst in de rij stond bij het uitdelen van de talenten.

Ik ben nu al drie dagen onderweg uit de Provence, en zit nog steeds maar in Noordwest-Italië.  Gisteren en eergisteren hield de regen mij een beetje tegen, vandaag 2 keer de Carabinieri, grrr.  Eerst omdat ik in een camion zat (mijn eerste lift, die nota bene de stad waar ik nu ben (Asti) als bestemming had), en de tweede keer omdat ik stond te liften, dat was zogezegd verboden.  Omdat ik geen twee keer op dezelfde plek wilde gepakt worden heb ik dan maar op de bus gewacht voor dik een uur of 2.  Vandaag heb ik dan ook beslist om terug naar Frankrijk te gaan (waar ze mij verstaan, en waar liften tegen honderden kilometers per dag gaat) en dan stillekesaan naar huis om dan misschien nog een stuk Engeland en/of Ierland te gaan doen.  Maar omdat je nooit over één nacht ijs mag gaan ga ik er hier vannacht nog eens over nadenken.  In dat geval kom ik eventjes de moto ophalen, dat plant makkelijker en kan ik alvast ook maken dat ik weg ben als er regen aankomt ;-)

 

Dus misschien kom ik binnenkort efkes langs thuis, of anders duurt het effectief nog zolang als gepland. 

 

Groetjes,

Koen